Met klimaatontkenners kun je beter niet over klimaat praten.
Eerst begroetten zijn de boodschap van klimaatverandering met afweer, ongeloof, misvatting of cynisme. Toen de verandering niet meer te ontkennen viel, zeiden ze dat het niet door mensen kwam. Nu ook dat niet meer te ontkennen valt, beginnen ze over het karakter van Greta Tunberg, of kijken alleen naar de nadelen van zonnepanelen of voordelen van kernenergie.
Je kunt praten als Brugman, maar ze blijven een realistische, evenwichtige oordeelsvorming ontwijken.
Misschien is het beter om eerst naar hun onderliggende motivatie te zoeken.
Hebben ze een hekel aan wetenschap? Willen ze geen overheidsinmenging, die nodig is om klimaatverandering in te dammen? Zoeken ze aandacht door tegen de stroom in te roeien? Dat zijn een paar circulerende theorieën.
Maar daaronder ligt de vraag of ze te angstig zijn om een grote waarheid onder ogen te zien. Dat laatste zou bijvoorbeeld kunnen spelen als iemand ook niets van de Tweede Wereldoorlog wil weten.
Een belangrijker aanwijzing is of iemand met een duidelijk traumatische jeugd daar niet over wil praten, of zelfs meent dat er geen probleem was. Dan raak je aan de diepere, onbewuste verklaring van het ontwijken. En die is zomaar niet een-twee-drie weg te praten, zelfs niet als iemand het zelf zou willen.
Hoe dan ook, zolang ik met klimaatontkenners niet over hun onderliggende motivatie kan praten, is het wijzer om discussie te vermijden.
Mogen de goden mij veel van die wijsheid geven.